Wytyczne PPP Tom II: Postępowanie przetargowe

2.1 Podstawy prawne współpracy w ramach PPP

Partnerstwo Publiczno-Prywatne wpisuje się w szeroko rozumiany system zamówień publicznych wraz z tradycyjnymi zamówieniami publicznymi, koncesjami i innymi formami powierzania zadań publicznych Partnerom Prywatnym.

Tym samym, realizując Projekt PPP i dokonując wyboru Partnera Prywatnego, Podmiot Publiczny musi pozostawać w zgodzie z ustawodawstwem krajowym oraz z Dyrektywami Zamówieniowymi. Oznacza to w szczególności, że Postępowanie PPP musi być oparte o zasady uczciwej konkurencji, równego traktowania Partnerów Prywatnych, proporcjonalności i przejrzystości.

Określenie właściwej podstawy prawnej współpracy z Partnerem Prywatnym w ramach PPP stanowi kluczowe zadanie Podmiotu Publicznego, który zamierza realizować Projekt PPP. W przeciwieństwie do tradycyjnych zamówień publicznych, procedury wyboru Partnera Prywatnego mogą odbywać się w oparciu o różne podstawy prawne.

O wyborze odpowiednich przepisów proceduralnych decydują przede wszystkim:

  • Mechanizm Wynagrodzenia Partnera Prywatnego,
  • alokacja ryzyka ekonomicznego w ramach Projektu PPP, określonego w Ustawie o Umowie Koncesji,
  • wyłączenia zastosowania przepisów Ustawy PZP lub Ustawy o Umowie Koncesji w przypadkach określonych przepisami prawa.

Ocena i rekomendacja wyboru prawidłowej podstawy prawnej dokonywana jest w ramach analiz prawnych zawartych w Ocenie Efektywności (zakres i cel analiz prawnych został szczegółowo omówiony w Wytycznych Tom I).

W tym miejscu podkreślenia wymaga konieczność rzetelnego przygotowania Projektów PPP w zakresie założeń finansowych, ekonomicznych i technicznych, a także zrozumienie i umiejętność oceny przesłanek stosowania poszczególnych modeli proceduralnych.

Rysunek 3. Podstawy prawne współpracy w ramach Partnerstwa Publiczno-Prywatnego

Powyższa grafika przedstawia podstawy prawne, na których można oprzeć współpracę pomiędzy Podmiotami Publicznymi a Partnerami Prywatnymi. Szczegółowe omówienie zasad i przesłanek wyboru każdej z nich zawarte zostało w kolejnych punktach Wytycznych Tom II.

Źródła informacji

Partnerstwo Publiczno-Prywatne, jako forma współpracy pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym, może opierać się o różne podstawy prawne. W Polsce jest to w szczególności Ustawa o PPP.

„Analiza prawna w zakresie konieczności stosowania ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz.U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100 z późn. zm.) do postępowań prowadzonych w trybie ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz.U. z 2009 r. Nr 19, poz. 101 z późn. zm.)”, czerwiec 2014, www.ppp.gov.pl).

<
>
Drukuj

2.1.1 Ustawa o PPP

W przeciwieństwie do innych regulacji prawnych, przepisy Ustawy o PPP obejmują wszelkie istotne zasady współpracy pomiędzy Partnerem Prywatnym a Podmiotem Publicznym. Celem Ustawy o PPP jest umożliwienie Podmiotowi Publicznemu i Partnerowi Prywatnemu podjęcia i prowadzenia wieloletniej współpracy w sposób zorganizowany i zapewniający narzędzia ułatwiające realizację Projektu PPP. Regulacja ta wprowadza również definicję PPP.

Definicja Partnerstwa Publiczno-Prywatnego (art. 1 ust. 2 Ustawy o PPP)

Partnerstwo publiczno-prywatne polega na wspólnej realizacji przedsięwzięcia opartej na podziale zadań i ryzyk pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym.

Kluczowym elementem współpracy opartej o Ustawę o PPP jest podział zadań i ryzyk pomiędzy Podmiotem Publicznym i Partnerem Prywatnym. Ryzyka powinny być tak podzielone, aby zapewnić Bankowalność Projektu PPP i umożliwić optymalizację ofert składanych w Postępowaniu. Innymi słowy, określone ryzyko powinna przejmować ta strona Umowy o PPP, która potrafi nim lepiej zarządzać lub ma na nie większy wpływ. Ryzyka związane z wykonaniem obowiązków przez jedną ze stron powinny zostać do niej wyraźnie przypisane. Przykładowo, jeżeli Podmiot Publiczny zobowiązany jest w ramach Projektu PPP przekazać dokumentację projektową lub nieruchomość, to ryzyka związane z wadami takiej dokumentacji lub możliwością realizacji Przedsięwzięcia na takiej nieruchomości, powinny obciążać Podmiot Publiczny.

Zakres i cel analizy ryzyka w ramach Oceny Efektywności został szczegółowo opisanych w Wytycznych Tom I.

<
>
Drukuj
Tabela 1. Podstawowe przepisy Ustawy o PPP regulujące współpracę publiczno-prywatną
Podmiot Publiczny (art. 2 pkt 1)Podmiotem Publicznym może być:
  1. jednostka sektora finansów publicznych w rozumieniu Ustawy o Finansach Publicznych;
  2. inna, niż określona w lit. a powyżej osoba prawna, utworzona w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, niedziałająca w zwykłych warunkach rynkowych, której celem nie jest wypracowanie zysku oraz nieponoszącą strat wynikających z prowadzenia działalności, jeżeli podmioty, o których mowa w tym przepisie oraz w lit. a, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot:
    • finansują ją w ponad 50%, lub
    • posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub
    • sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub
    • mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego,
  3. związki podmiotów, o których mowa w lit. a i b.
Aktualnie podmiotami najczęściej angażującymi się w Projekty PPP są JST.
Partner Prywatny (art. 2 pkt 2)Partnerem Prywatnym może być przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny.Z reguły Partnerzy Prywatni przystępować będą do Postępowania w formie Spółek Projektowych. Partnerem Prywatnym może być także organizacja pozarządowa (fundacja, stowarzyszenie), o ile prowadzi działalność gospodarczą i figuruje w Krajowym Rejestrze Sądowym – Rejestrze Przedsiębiorców.
Składnik majątkowy (art. 2 pkt 3)Nieruchomość, część składowa nieruchomości, przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132), rzecz ruchoma oraz prawo majątkowe. Z reguły składnikiem majątkowym, który Podmioty Publiczne angażują do Projektu PPP, jest nieruchomość.
Przedsięwzięcie (art. 2 pkt 4)
  1. budowa lub remont obiektu budowlanego;
  2. świadczenie usług, wykonanie dzieła, w szczególności wyposażenie składnika majątkowego w urządzenia podwyższające jego wartość lub użyteczność; lub
  3. inne świadczenie.
    • połączone z utrzymaniem lub zarządzaniem składnikiem majątkowym, który jest wykorzystywany do realizacji przedsięwzięcia publiczno-prywatnego lub jest z nim związany.
Brak usług utrzymania lub zarządzania składnikiem majątkowym powoduje, że nie mamy do czynienia z Projektem PPP.
Wkład własny (art. 2 pkt 5)Świadczenie Podmiotu Publicznego lub Partnera Prywatnego polegające w szczególności na:
  • poniesieniu części wydatków na realizację Przedsięwzięcia, w tym sfinansowaniu dopłat do usług świadczonych przez Partnera Prywatnego w ramach Przedsięwzięcia,
  • wniesieniu składnika majątkowego.
    Zgodnie z art. 9 Ustawy o PPP wniesienie wkładu własnego w postaci składnika majątkowego może nastąpić w szczególności w drodze sprzedaży, użyczenia, użytkowania, najmu albo dzierżawy. Katalog form prawnych udostępnienia składnika majątkowego jest otwarty. Tym samym w celu udostępnienia Partnerowi Prywatnemu składnika majątkowego dla celów należytego wykonania Umowy o PPP, nie jest konieczne zawieranie odrębnej umowy od Umowy o PPP, chyba, że przemawiają za tym inne względy (np. konieczność zawarcia odrębnej umowy sprzedaży nieruchomości z uwagi na formę szczególną).
Ocena Efektywności (art. 3a)Przed wszczęciem Postępowania w sprawie wyboru Partnera Prywatnego Podmiot Publiczny sporządza Ocenę Efektywności realizacji Przedsięwzięcia w ramach PPP w porównaniu do efektywności jego realizacji w inny sposób, w szczególności przy wykorzystaniu wyłącznie środków publicznych. Dokonując oceny, Podmiot Publiczny uwzględnia w szczególności zakładany podział zadań i ryzyk pomiędzy Podmiot Publiczny i Partnera Prywatnego, szacowane koszty cyklu życia Przedsięwzięcia i czas niezbędny do jego realizacji oraz wysokość Opłat od Użytkowników, jeżeli takie opłaty są planowane, oraz warunki ich zmiany.
Opinia na temat zasadności Przedsięwzięcia (Certyfikacja) (art. 3b)Podmiot Publiczny może wystąpić do ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego z wnioskiem o opinię na temat zasadności realizacji Przedsięwzięcia w ramach PPP. Do wniosku dołącza się Ocenę Efektywności realizacji Przedsięwzięcia. Opinia przedłożonej dokumentacji dotyczy poprawności i kompletności przeprowadzonych analiz poprzedzających realizację Przedsięwzięcia, przyjętego modelu prawno-organizacyjnego, Mechanizmu Wynagrodzenia Partnera Prywatnego, w tym wysokości Opłat od Użytkowników, jeżeli takie opłaty są planowane, oraz warunków ich zmiany, oraz proponowanego podziału ryzyk w Projekcie PPP.
Umowa o PPP (art. 7 ust. 1 i 2)Przez Umowę o PPP Partner Prywatny zobowiązuje się do realizacji Przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a Podmiot Publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu Przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego. Wynagrodzenie Partnera Prywatnego zależy przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostępności przedmiotu Przedsięwzięcia. Wzór Umowy o PPP zawarty jest w Wytycznych Tom IIIa.
Spółka PPP (art. 14)Umowa o PPP może przewidywać, że w celu jej wykonania Podmiot Publiczny i Partner Prywatny zawiążą spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółkę akcyjną. Umowa o PPP może także przewidywać, że w celu jej wykonania Partner Prywatny nabędzie udziały albo akcje spółki z udziałem podmiotu publicznego. Nabycie może nastąpić w drodze objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym albo akcji. Cel i przedmiot działalności Spółki PPP nie może wykraczać poza zakres określony Umową o PPP. Projekty PPP z wykorzystaniem Spółki PPP nazywane są powszechnie PPP instytucjonalnym. Wzór Umowy o PPP w PPP instytucjonalnym zawarty jest w Wytycznych Tom IIIc.
Kontrola realizacji Przedsięwzięcia (art. 8)Podmiot Publiczny ma prawo do bieżącej kontroli realizacji Przedsięwzięcia przez Partnera Prywatnego oraz do kontroli składnika majątkowego wykorzystywanego do realizacji Przedsięwzięcia. Zasady i szczegółowy tryb przeprowadzania kontroli określa Umowa o PPP. W przypadku gdy prowadzona kontrola wykaże, iż składnik majątkowy wykorzystywany przez Partnera Prywatnego do realizacji Przedsięwzięcia znajduje się w stanie technicznym wskazującym na jego nieprawidłowe wykorzystywanie, Podmiot Publiczny wzywa Partnera Prywatnego do podjęcia odpowiednich działań, w szczególności do poczynienia nakładów mających na celu doprowadzenie składnika majątkowego do właściwego stanu technicznego. Umowa o PPP określa skutki niepodjęcia działań mających na celu doprowadzenie składnika majątkowego do właściwego stanu technicznego. Ustawa o PPP mówi o bieżącej kontroli, co nie oznacza, że Podmiot Publiczny powinien przeprowadzać ją w sposób ciągły lub bardzo często. Określając zakres uprawnień kontrolnych oraz tryb prowadzenia kontroli, należy mieć na względzie, aby działania Podmiotu Publicznego były jak najmniej uciążliwe dla prowadzonej przez Partnera Prywatnego działalności w ramach Umowy o PPP.
Organ właściwy (art. 16a)Organem właściwym w sprawach Partnerstwa Publiczno-Prywatnego w zakresie uregulowanym w Ustawie o PPP jest minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego.

Należy także zwrócić uwagę na obowiązek wydania przez ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego niewiążącej opinii w przedmiocie sposobu realizacji inwestycji, jeżeli planowana kwota finansowania z budżetu państwa tych inwestycji przekracza 300 mln zł (por. art. 133b ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2077 z późn. zm.)). Jest to tzw. test PPP. Obowiązek ten nie dotyczy inwestycji planowanych do realizacji w ramach PPP, współfinansowanych ze środków unijnych oraz dotyczących obronności lub bezpieczeństwa.

Uwaga:

Ustawę o PPP, jako podstawę prawną współpracy publiczno-prywatnej, można zastosować niemal w każdej strukturze współpracy pomiędzy Podmiotem Publicznym a Partnerem Prywatnym, o ile współpraca taka przewiduje utrzymanie lub zarządzanie składnikiem majątkowym wykorzystywanym do realizacji Przedsięwzięcia.

<
>
Drukuj

2.1.2 Ustawa o Umowie Koncesji

Ustawę o Umowie Koncesji stosować można:

  • jako samoistną podstawę współpracy z Koncesjonariuszem albo
  • jako ustawę „proceduralną” do wyboru Partnera Prywatnego i Umowy z Partnerem Prywatnym, jeżeli Przedsięwzięcie realizowane jest na podstawie Ustawy o PPP, ale Umowa o PPP spełnia warunki właściwe dla umowy koncesji
    • dla wszystkich Projektów, które spełniają warunki określone w przepisie art. 3 Ustawy o Umowie Koncesji.

Projekt Koncesyjny (art. 3 ust. 1 i 2 Ustawy o Umowie Koncesji)

Na podstawie umowy koncesji zamawiający powierza koncesjonariuszowi wykonanie robót budowlanych lub świadczenie usług i zarządzanie tymi usługami za wynagrodzeniem.

W przypadku powierzenia koncesjonariuszowi:

  1. wykonania robót budowlanych – wynagrodzenie stanowi wyłącznie prawo do eksploatacji obiektu budowlanego będącego przedmiotem umowy albo takie prawo wraz z płatnością (umowa koncesji na roboty budowlane);
  2. świadczenia usług i zarządzania tymi usługami – wynagrodzenie stanowi wyłącznie prawo do wykonywania usług będących przedmiotem umowy albo takie prawo wraz z płatnością (umowa koncesji na usługi).

Ryzyko Koncesjonariusza (art. 3 ust. 3 i 4 Ustawy o Umowie Koncesji)

Koncesjonariusz ponosi ryzyko ekonomiczne związane z eksploatacją obiektu budowlanego lub wykonywaniem usług i obejmujące ryzyko związane z popytem lub podażą.

Przez ponoszenie ryzyka ekonomicznego należy rozumieć sytuację, w której w zwykłych warunkach funkcjonowania koncesjonariusz nie ma gwarancji odzyskania poniesionych nakładów inwestycyjnych lub kosztów związanych z eksploatacją obiektu budowlanego lub świadczeniem usług będących przedmiotem umowy koncesji oraz jest narażony na wahania rynku, a w szczególności jego szacowane potencjalne straty związane z wykonywaniem umowy koncesji nie mogą być jedynie nominalne lub nieistotne.

Zastosowanie Ustawy o Umowie Koncesji jako ustawy „proceduralnej” jest opcją dla Podmiotu Publicznego, który w przypadku, gdy Projekt PPP spełnia warunki Projektu Koncesyjnego, może zrealizować Przedsięwzięcie nie na podstawie Ustawy o Umowie Koncesji, a w oparciu o przepis art. 4 ust. 2 Ustawy o PPP (tzw. PPP w trybie Ustawy o Umowie Koncesji).

Jest to wynik zmian legislacyjnych mających na celu wyeliminowanie ryzyka doboru nieprawidłowej procedury wyboru Partnera Prywatnego, która historycznie dość często miała miejsce.

Z uzasadnienia projektu do nowelizacji Ustawy o PPP wynika, że wprowadzenie nowego brzmienia art. 4 ust 2 Ustawy o PPP było konieczne w celu wyeliminowania ryzyka nieprawidłowej procedury wyboru Partnera Prywatnego. Jeżeli bowiem Podmiot Publiczny prowadził Postępowanie na podstawie przepisów Ustawy o Umowie Koncesji, to był zobowiązany zawrzeć umowę koncesji. Jeżeli natomiast prowadził postępowanie zgodnie z PZP, to uprawniony był do zawarcia Umowy o PPP (a nie umowy koncesji).

W kontekście PPP takie ścisłe rozdzielenie zakresów zastosowania ustaw proceduralnych rodziło istotne trudności praktyczne. W chwili wszczęcia postępowania w sprawie wyboru Partnera Prywatnego często nie jest bowiem pewne, czy Umowa będzie umową typu koncesyjnego, czy też zbliżoną do tradycyjnej umowy zamówienia publicznego. Konkretny kształt Umowy zależy bowiem od wyniku Negocjacji. Tymczasem zawarcie Umowy, która nie przenosi ryzyka ekonomicznego na Partnera Prywatnego, a więc nie jest umową koncesji, na podstawie Ustawy o Umowie Koncesji naruszało przepisy tej ustawy i mogło być zakwalifikowane jako nieuprawione pominięcie bardziej rygorystycznych przepisów Ustawy PZP.

Aktualnie Podmiot Publiczny, na podstawie przepisu art. 4 ust. 1 Ustawy PPP, może w każdym przypadku dokonać wyboru Partnera Prywatnego na podstawie przepisów Ustawy PZP, także wówczas, gdy Umowa będzie umową koncesji. Stosowanie Ustawy o Umowie Koncesji do wyboru Partnera Prywatnego jest zatem fakultatywne. Dzięki temu Podmiot Publiczny, który dopuszcza różne modele współpracy w ramach PPP, wszczynając Postępowanie na podstawie przepisów Ustawy PZP nie będzie miał powodów do obaw, że zastosował nieprawidłową procedurę wyboru Partnera Prywatnego, jeżeli Negocjacje zakończą się zawarciem umowy koncesji (por. uzasadnienie projektu ustawy o zmianie Ustawy o PPP, druk sejmowy nr 2333, http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=2333).

Uwaga:

W przypadku, gdy Podmiot Publiczny nie ma pewności co do utrzymania się założenia, że Partner Prywatny będzie skłonny do ponoszenia ryzyka ekonomicznego Projektu PPP, tj. że jest gotów zaakceptować brak gwarancji odzyskania poniesionych nakładów inwestycyjnych lub kosztów związanych z eksploatacją obiektu budowlanego lub świadczenia usług będących przedmiotem umowy koncesji oraz jest narażony na wahania rynku, a w szczególności jego szacowane potencjalne straty związane z wykonywaniem umowy koncesji nie mogą być jedynie nominalne lub nieistotne – wówczas powinien zastosować do wyboru Partnera Prywatnego oraz do Umowy o PPP Ustawę o PPP oraz Ustawę PZP.

Projekty PPP realizowane na postawie Ustawy o Umowie Koncesji mogą mieć formę koncesji na roboty budowlane lub koncesji na usługi. Przy koncesji na roboty budowlane Partner Prywatny musi zapewnić wykonanie określonych robót budowlanych, aby uzyskać prawo do eksploatacji Infrastruktury Publicznej. Natomiast w przypadku koncesji na usługi, świadczenie usług przez Partnera Prywatnego odbywać się może z wykorzystaniem już istniejącej Infrastruktury Publicznej (np. zarządzanie kompleksem basenowym zrealizowanym z wykorzystaniem funduszy unijnych) albo niezależnie od jakiejkolwiek Infrastruktury Publicznej (np. koncesja na obsługę systemu e-płatności w zakresie opłat sądowych). Może się także zdarzyć, że w ramach umowy koncesji na usługi wykonywane z użyciem istniejącej Infrastruktury Publicznej, Koncesjonariusz zobowiązany jest do wykonywania w trakcie umowy koncesji określonych robót budowlanych (np. remontów), jednakże nie oznacza to przekwalifikowania tej umowy na umowę koncesji na roboty budowlane. Istotą koncesji na roboty budowlane jest to, że Partner Prywatny świadczy usługi z wykorzystaniem Infrastruktury Publicznej przez siebie wybudowanej, przebudowanej lub wyremontowanej, bez których to robót nie byłaby możliwa eksploatacja Infrastruktury Publicznej.

W przypadku koncesji na usługi, z uwagi na brak zaangażowania istotnych nakładów inwestycyjnych po stronie Koncesjonariusza zakres zadań, które mogą być realizowane w ramach Projektów Koncesyjnych może być znacznie szerszy i obejmować również np.: transport publiczny, cmentarze, przejścia podziemne w centrach miast, zarządzanie kompleksem basenów.

Ponadto takie Projekty Koncesyjne mogą obejmować również usługi niezwiązane z Infrastrukturą Publiczną (np. usługi poboru opłat, najem rowerów miejskich).

<
>
Drukuj

2.1.3 Inne podstawy prawne

PPP w szerokim ujęciu, rozumiane, jako efektywna forma współpracy pomiędzy Partnerami Prywatnymi a Podmiotami Publicznymi, oparta o podział zadań i ryzyka, może być również wdrażane w oparciu o inne niż Ustawa o PPP i Ustawa o Umowie Koncesji podstawy prawne, wskazane w poniższej tabeli:

Tabela 2. Inne podstawy prawne współpracy w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego
Ustawa o Autostradach Płatnych i KFDUstawa ta określa zasady finansowania budowy autostrad płatnych, zasady zawierania umów o budowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację autostrad oraz pobierania opłat za przejazd autostradami. Na zasadach określonych w ustawie mogą być budowane i eksploatowane albo wyłącznie eksploatowane, jako płatne, również drogi ekspresowe. Można stwierdzić, że ustawa ta stanowi szczególną, branżową regulację realizacji Projektów PPP.
Ustawa o Gospodarce KomunalnejUstawa ta umożliwia zawiązywanie spółek pomiędzy Partnerami Prywatnymi a Podmiotami Publicznymi, a także przystępowanie do spółek handlowych przez JST. Pomimo że samo zawiązanie spółki nie stanowi czynności objętej przepisami o zamówieniach publicznych lub koncesji, to sam fakt wykonywania działalności publiczno-prywatnej w tej formie przypomina w pewnym stopniu zinstytucjonalizowane PPP, w ramach którego współpraca pomiędzy partnerami odbywa się w ramach Spółki PPP.
Ustawa o Gospodarce NieruchomościamiUstawa ta określa m.in. zasady rozporządzania nieruchomościami Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, przewidując możliwość ich sprzedaży, oddania w użytkowanie wieczyste, dzierżawę, najem, użytkowanie.

Należy jednak podkreślić, że poza Ustawą o Autostradach Płatnych i KFD, żadna z ww. ustaw nie reguluje w kompleksowy sposób zasad współpracy w ramach PPP, w związku z czym wykorzystywanie tych podstaw prawnych do realizacji Projektów PPP nie jest rekomendowanym rozwiązaniem. Z tego powodu, w dalszych częściach Wytycznych pod uwagę wzięte zostaną Ustawa o PPP i Ustawa o Umowie Koncesji oraz przewidziane przez te akty prawne tryby wyboru Partnerów Prywatnych.

Analiza podstaw prawnych realizacji projektu PPP – dobre praktyki

Za dobrą praktykę należy uznać dokonanie analizy prawnej różnych wariantów współpracy w ramach Partnerstwa Publiczno-Prywatnego, uwzględniającej specyfikę planowanego przedsięwzięcia. Co do zasady, właściwą podstawą prawną współpracy będzie Ustawa o PPP. W pewnych przypadkach może się jednak okazać, że określone zadanie nie wymaga stosowania przepisów Ustawy PZP ani Ustawy o Umowie Koncesji albo nie istnieje potrzeba jego realizacji w sposób kompleksowy. Ocena Efektywności przedsięwzięcia musi uwzględniać analizę podstaw prawnych współpracy publiczno-prywatnej.

<
>
Drukuj